Het Contract

Jaren geleden (volgens mij al in 1995) schreef ik eens een artikel waarin ik betoogde dat volgens mij we elkaar na dit leven in de hemel of de vernieuwde aarde zullen ontmoeten en herkennen. Mijn idee is dat we in de loop van de tijd veranderen maar toch herkenbaar blijven. God gaat een relatie met ons aan, steekt tijd in ons om ons te onderwijzen, ons te ontplooien. Hij biedt ons de mogelijkheid om Hem te leren kennen. Hij gaat een relatie met ons persoonlijk aan. Zou Hij ons dan zo volslagen gaan veranderen dat we niet meer zijn wie we zijn, zodat we niet meer de personen zijn waarmee Hij met zoveel geduld een relatie op bouwde? Hij had dan volgens mij net zo goed de brandspuit op deze aarde zetten en alles opnieuw scheppen. Of beter nog: een serie Robots bouwen. Het lijkt me tamelijk tamelijk zinloos van God om deze eeuw/wereldtijd met ons door te maken als we hier na totaal iemand anders zijn.

Vorig jaar filosofeerde ik met een goede, oudere vriend over Jezus terugkomst en hoe Hij er dan uit zou zien. Goddelijk menselijk, met of zonder littekens. In elk geval zullen we hem moeten herkennen, wat bijzonder is omdat we Hem nog nooit gezien hebben. Nu zal het wellicht helpen dat Hij terugkomt op een wolk. Dat zie ik niet veel anderen doen. Maar het zou ook helpen als Zijn littekenen op Zijn handen en Zijn zij nog zichtbaar zijn. Sterker nog, we bedachten dat het ook wel heel belangrijk zou zijn. Want wat als ze er niet meer zouden zijn? Dan zouden we niet meer herinnerd worden aan het verzoenend en verlossend werk van Jezus. Er is dan geen fysiek bewijs meer voor. En het Lam moet immers ook herkenbaar zijn aan die mensen die door de Geest en de Bruid worden opgeroepen om te komen (zie Openbaringen 22). Het moet duidelijk zijn en blijven dat Jezus onze gekruisigde en opgestane heer is. Je zou misschien kunnen zeggen dat de littekens van Jezus een handtekening van God zijn onder het contract van zijn Verbond. Wel een beetje cru misschien en Hij heeft moeten beschikken over heidense mensen om die te zetten. Maar ze zijn wel onuitwisbaar. Als die handtekening is uitgewist, hoe geldig is dan dat contract?

Vorige week las ik in het boek “In Perspectief” van dr. Klaas Goverts een tekst die me trof. Want hij ging daar naar mijn idee op deze gedachte nog een stuk verder. Hij heeft het daar over de Thomas die wij altijd voor ongelovig hebben gehouden. Maar Thomas was er de eerste “terugkomavond” van Jezus niet bij. En volgens dr. Goverts heeft Thomas door gehad wat het belang van de tekenen van Jezus waren. Als de tekenen niet meer zichtbaar zouden zijn dan zou voor Thomas de kruisiging en opstanding geen waarde hebben. Dat zou natuurlijk verschrikkelijk zijn.

Ik ging daar nog op door filosoferen. Hoe zou het zitten met onze eigen littekens? En dan vooral de niet zo zichtbare. De pijn en moeiten waar we ons doorheen worstelen. Hoe zit het daarmee?
Alles wat we leren, relaties die we aangaan en zo? Zijn die allemaal weg? Ik denk dat alles wat we doormaken mede maken wie we zijn. God is immers een proces in ons bezig, door vreugde en moeite om ons te maken wie we ten diepste zijn. Hij schaaft ons bij, kneed ons en vormt ons. En dat doet soms pijn. Maar het maakt steeds meer deel uit van onze identiteit.

Er is een theorie dat het met de verlamde man in Bethesda zo was dat zijn ziekte een onderdeel van zijn identiteit was. Hij had volgens zijn zeggen niemand die hem in het water hielp. En hij was steeds te laat om bij het water te komen wanneer dat begon te bewegen. Als hij als eerste in het water kwam, dan zou hij genezen. Maar was er dan niemand om hem te verzorgen? Kreeg hij geen eten dan? Jezus zei hem op te staan en naderhand om niet meer te zondigen opdat hem niets ergers zou overkomen. De theorie gaat dat zijn probleem meer een psychische dan een lichamelijke was.

Het beeld dat de meeste Christenen hebben is dat we na ons sterven naar de Hemel gaan. En dat daar geen tranen en pijn meer zijn. Dat alle lichamelijke ongemakken dan weg zijn. Maar is dat alles wat daar over te zeggen is?

Ik vermoed eigenlijk dat die geestelijke/lichamelijke littekens op de een of andere manier wel zichtbaar blijven. Op een manier die ons niet tot last is, zodat het niet in de weg zit. We zullen een verheerlijkt lichaam hebben. En de pijn en het verdriet zal geheeld zijn. Maar toch zal de herinnering en ervaring niet weggevaagd zijn, denk ik. Want het maakt ons mede wie we zijn.

Je kunt zeggen: “leuk bedacht Martien, maar zou dat niet heel harteloos zijn van God?” Nou, eigenlijk, ik denk van niet. Je zou net zo goed kunnen zeggen dat het getuigt van Gods tederheid. Hij erkent de pijn en moeite die we hebben moeten doorstaan. De vreugde die we hebben mogen vieren. Alles wat ons heeft gemaakt wie we zijn. Alles wat nodig is om ons op te doen wassen tot volwassen zonen en dochters van Hem. En Hij legt liefde vol Zijn vingers op die wonden en geneest ze. Maar wel zo dat ze hun betekenis en uitwerking niet verliezen. En daarmee onze integriteit niet verstoren. Maar ik moet bekennen: het is een veronderstelling. Waarvan ik de volledige gevolgen ook niet overzie.

We hebben een liefdevolle God. Sterker nog: God is liefde. En Hij zal ons doen opwassen tot zijn zonen en dochters. En die beloften zijn bezegeld met zijn onuitwisbare handtekening.

Groet,
Martien van den Akker